A story of life

Wellicht bent u nog niet klaar voor het vervolg verhaal aangezien het vorige verslag nog al een inbreuk op uw agenda was. Mijn agenda is nog altijd erg abstract en flexibel en dus ga ik even door.
Zoals sommige inmiddels weten heb ik Barbados onder mindere omstandigheden moeten verlaten. Al vaker heb ik verhalen gehoord over problemen tussen crew en kapiteins. Zelf heb ik tot ruim twee werken geleden alleen maar positieve ervaringen mogen ondervinden. Bodemline is dat ik en mijn crewbuddies fikse onenigheid hadden met ons kapitein. Ik zal de details achter wegen laten. Dit omdat het mij oneerlijk lijkt een negatief portret te schetsen van een medebewoner van planeet aarde die jullie niet kennen. In ieder geval even kort de feiten op een rijtje. Na een week in Barbados geweest te zijn werd er besloten dat er gepraat moest worden. Er hadden zich in 2 maanden tijd een hoop onbesproken ongemakken ontwikkeld. Na een lang gesprek dat nergens toe leide dan verheven stemmen besloten we het gesprek later voor te zetten, de ochtend erop werd ik verzocht Lotos te verlaten. Een flinke klap in me gezicht. Jon en Isaac konden blijven. Misschien ben ik "te recht door zee" geweest, misschien niet. Maar ik weet dat ik geen fouten heb begaan en heb geen schuld gevoel of spijt. In ieder geval was ik dus gestrand. Naast ons in de baai Lag Tres Hombres. Die een beetje een rode draad in deze reis lijkt te zijn. De eerste ontmoeting in IJmuiden inspireerde mij om de dingen los te laten die geen geluk brachten in mijn leven. Ik leerde dat mogelijkheden onbegrensd zijn en stoute dromen werkelijkheid. Ik liet los. De tweede en onverwachte ontmoeting in Brixham Engeland daagde mij wederom uit om de waarheid te vinden van mijn vertrek en ik sprong. Een goede keuze, veel goeds is mij overkomen en ik lijk te vinden wat ik zoek. Ik had dus los gelaten en was gesprongen in Barbados viel ik, hard. Daar was ze weer... Tres Hombres...De huidige Kapitein liet mij aanboord verblijven voor een aantal nachten, mijn onderkomen was de cargo hole. Hier sliep ik tussen de wijn vaten, hout en andere nuttige spullen. Ondanks dat ik wat van mij apropeau was ontving de crew mij met open armen. Ik kon mee eten, drinken en hoorde er gewoon even bij. Ik vond hier de warmte die ik zo ontzettend nodig had. Ik heb nog wat mee geholpen aan dek als dank voor de gastvrijheid. Om van de crewlist van Lotos af te kunnen (customs) had Ik bewijs nodig dat ik het land zou verlaten en had dus hals over kop een ticket geboekt naar St. Maarten. Onderweg heb ik geleerd dat het vinden van werk hier eenvoudig is en tevens was dit was één van de voordeligere opties. Maar niks in mij wilde naar St. Maarten. Ik had van horen zeggen dat het een enorme kermis zou zijn. Niet precies waar ik me in kan vinden. Maar ik had slechts een paar uur de tijd en was emotioneel licht verstoord. Ondanks dat het ticket geboekt was ben ik nog opzoek gegaan naar een lift naar anywhere. Helaas zonder succes. En dus ben ik met zowel tegenzin als opluchting naar St. Maarten gevlogen. Mijn eerste nacht hier heb ik gecouchedsurfd bij R. R. haalde mij op op het vliegveld. Eenmaal thuis werd er een wijntje gedronken en bereide hij nog een tonijn salade voor mij. En toen toen mocht ik mijn vermoeide geest en lichaam neerleggen in het gigantische bed. De nachtrust was nodig en deed mij goed. Het zelfde gelde voor de douch. De volgende ochtend heeft R. mij afgezet in Simpson Bay bij een bakker met internet en kreeg een krant mee. Het boze wereld nieuws voegt weinig toe aan het leven dat toch al enerverend genoeg is maar de krant is enorm praktisch als het aankomt op wonen, werken en andere lokale zaken. Nadat ik kort uitgelegd had waarom ik in St Maarten was mocht ik mijn bagage laten staan bij de bakker en ben ik op zoek gegaan naar werk en onderdak. Na wat rond vragen vond ik een crewhouse, vergelijkbaar met een hostel. Hier woon ik nu bijna 2 weken samen met een stuk of 6 kippen 1 haan 4 honden 5 katten 1 papegaai een onbekend aantal leguanen en héél véél muggen. Ow ja een een stuk of 10 mensen. Binnen een week had ik een baan gevonden en langzaam vond ik weer vrede. Simpson Bay is overigens best verschrikkelijk maar ik leer de schoonheden langzaam maar zeker kennen. Nu naderen we het hoofdstuk waarin ik de veiligeheids regels van het bloggen laat gaan. Voor deze ene keer sla ik de deuren open. Billen bloot. Een verhaal over het leven en de bizarre sequence of events, crossroads en andere realiteiten. Of ik zeker weet of ik een open verhaal als deze op het www wil zetten. Nee, weet ik niet maar hier en nu heb ik er zin in. People are like oceans, we change, life isn't solid, it's fluid...
Het leven van een solo reiziger is verre van eenzaam. Het is zelfs ontzettend sociaal. Dagelijks ontmoet ik hier zeker 10 nieuwe gezichten met namen. Één van deze gezichten was M die ik op een mooie dinsdagavond tegen kwam. In de lokale strand bar raakte we aan de praat en deze jongen raakte zonder omweg direct mijn hart. Soms, heel soms kom je er één tegen, zo een hele speciale. Één waarvan het lijkt dat je m al kent. Één die je uit balans brengt op een goede manier. Één die alle kut liedjes op de radio als tophits laat klinken. Zo één dus... De dag erop ging ik veelte vrolijk naar mijn werk waar ik me best vermaak maar het niet direct eenvoudig heb. Ik werk met alléén maar zwarte mannen. Klinkt leuker dan het is. Ze testen me namelijk hard. Ik ben aangenomen met verantwoordelijkheden en dat vinden de zwarte mannen maar intimideren denk ik. De meeste zijn Jamaicanen maar de three little birds mentaliteit kan ik niet helemaal terug vinden. Echter beginnen we elkaar wat beter te begrijpen. Ik begroet me hommies met een boks, gooi wat ghetto lines en dat gaat prima. In ieder geval kon het me op de Woensdag niks schelen. Ik heb alle liedjes ook die ik niet ken mee gezongen en messen pouleren heb Ik nog nooit met zoveel plezier gedaan. Direct na mijn vrolijke werkdag ontving ik een email van mijn moeder met het treurige nieuws dat onze kat Mickey was ingeslapen. Iets waar ik altijd bang voor ben geweest. Ik weet dat het een huisdier is maar ik had een hele speciale diepe vriendschap met deze kat. En het nieuws raakte me hard. Mijn hart dat zo gelukkig was was nu ook gebroken. Wonend in den crewhouse met zovele en hoogseizoen in Simpson Bay zorgde ervoor dat ik niet even gezond kon rouwen en alle extreme emoties op een rijtje kon zetten. Ik heb me groot gehouden en ben door gegaan met het snelle ritme van St Maarten. M ben ik blijven zien na onze werktijden, sociale bijeenkomsten en andere verplichtingen. Ondanks dat ik ook verdrietig was, was geluk in gulle hoeveelheden aanwezig. Tijdens een hapje eten raakte M ik aan de praat met de tafel naast ons. De man vroeg of of wij wellicht nog iemand kende die mee wilde zeilen naar Bonaire. Kort daar op stelde hij zich voor. L. In Engeland ben ik mails gaan sturen met mensen die zouden vertrekken naar zuiden. De afgelopen 9/10 maanden ben ik altijd in contact geweest met een man. Af en toe mailde we over eventueel mee varen en locatie updates enzo. L. Stelde zich dus voor waarop mijn mond open viel. Dit was de man met wie ik al maanden contact had. De ontmoeting was bijzonder. Als of ik een goede vriend tegen kwam na lange tijd. Beide verbaasd en overrompeld. L en ik leken helemaal op één lijn te zitten. Hij was net zo high on life geweest als.ik de afgelopen maanden. Leefde net als ik op intuïtie. Naar Bonaire dus. Was dat mijn pad? Moest ik nu mijn baan opzeggen en de dag erop naar Bonaire vertrekken? Daar leek het verdacht veel op. De beslissing viel zwaar. Toeval geloof ik allang niet meer in. Maar toch na heel veel denken, tussen het verwerken van vlagen van verschillende emoties door, heb ik besloten te blijven op St. Maarten. Ik heb een baan en verdien goed geld. Ondanks dat ik geloof dat geld een valse vorm van geluk en zekerheid is besef ik ook dat ik er wel wat van nodig heb. Misschien heb ik mijn hoofd mijn hart laten overrullen, misschien was het wel intuïtie, nog steeds zit het me wat dwars. Ik ben gebleven. L is vanmorgen vertrokken. Gister heb ik afscheid genomen met het vertrouwen dat als mekaar één keer op deze manier kunnen ontmoeten dat het ook een tweede keer kan. Het leven is onbegrensd gul. Ook voor M was het tijd om te gaan. Zijn boot vertok naar een nabij gelegen eiland. Dit wist ik. Toch voelde het wat leeg... Geen verdriet want dat mag niet. Zonder het drama van Lotos had ik hier nooit geweest en om eerlijk te zijn had ik er geen seconde van willen missen.
Het was bijzondere ontmoeting, inspirerend, kort, krachtig en prachtig. L weg M weg. En mijn leven gaat door. In Las Palmas heb ik MB ontmoet. Toen ik weg moest uit Barbados heb ik mails gestuurd naar zeilers om eventueel een lift te krijgen of via via contact te leggen. Ook naar MB. Zo ben ik te weten gekomen dat hij spoedig in St Maarten zou aankomen. Nu bleek dat hij naar Nederland zou gaan. Zo doende kon ik boatsitten zoals ik eerder in Portugal deed. Vandaag ben ik dan van chicken palace naar de boot verhuisd. Net aangekomen wordt erop de boot geklopt. Een bekend gezicht. J. Eerder leren kennen in Las Palmas. Hij was met de ARC meegelift en had in St Lucia op deze zelfde boot gepast toen MB naar Nederland was en kwam even gedag zeggen. Het volgende moment. Komt Lauryn met wie ik van Plymouth naar Lagos ben gevaren van de boot naast mij gestapt. Zij heeft daar haar onderdak en werk gevonden. Het leven blijft mij verassen en overvallen. En ik ben er stil van. En stilte is precies wat ik nu even nodig heb. Even één avond stilte. Even dit 7 gangen diner verteren. En dan duik ik weer vol in het leven van St. Maarten. Want dat is waar ik nu ben en onder het motto van wat je ook doet, doe het dan goed, ga ik eruit halen wat erin zit. Om arm ik het leven. Geniet ik van de emoties, gelukkige of verdrietige, ze maken wie ik bent. Ik voel dat ik leef. Het zijn een bewogen paar weken geweest En ik ben klaar voor de rest. Ik kan niet wachten wat het leven nog meer vier mij in petto heeft. Heb er zin in! Zo sociaal als het solo reizen over het algemeen is zo eenzaam kan het zijn als de balans wegvalt. En daarom wilde ik dit verhaal met jullie delen.
Veel liefs
Caroline

PS
Omdat ik niet weet of iedereen "geassocieerd" wilt worden met het blog heb ik namen afgekort. Van de niet afgekorte namen weet ik dat ik ze mag gebruiken. Vandaar...