Going in Circles

Ik loop het strand op dat zich op ongeveer twintig meter van mijn huis bevind. Ik sla links af en ga na vijf meter zitten omdat vier meter naar rechts ”te zwaar geladen” is.... En schrijf...

De eerste dagen kropen voorbij en ik kon niet wachten tot ik weer weg kon. Zoveel mensen, zo druk, al dat verkeer nog meer bars, clubs, restaurant en zielloze verdwaalde figuren. Zo Hectisch, bizar en nep, dat waren mijn gedachtes. 4 maanden later denk ik daar heel anders over. De grootste les die ik leerde is dat er schoonheid schuilt in alles, zelfs in de plekken, de mensen en dingen die absoluut geen overeenkomsten lijken te hebben met jezelf. Hoe donker het ook lijkt, altijd zijn er lichtjes, maar deze zijn alleen te zien als je er naar zoekt. Het is net als zeilen. De nachten zijn soms git zwart, geen hand voor ogen, tot je naar boven kijkt... sterren, sterrenstelsels. Onbegrensde mogelijkheden, ze lijken onecht, onhaalbaar en zover weg. Alleen omdat we ze niet kennen.

6 dagen van elke week heb ik door gebracht bij Skip Jacks, een prima baantje, een ontzettend lieve baas, leuke collega’s maar ook een paar vreselijke kl**tz*kk*n. Ik kan zeggen dat elke cent die ik heb verdient ook echt verdient is. Kei en keihard gewerkt in caribbische tempraturen. Het was lang niet altijd leuk maar zodra ik thuis kwam was het allemaal vergeten. De thuis die ik in een eerder blog wat negatief omschreven heb werd snel mijn savehaven, de plek waar ik kon rusten, feesten, praten of stil zijn. Wat de gemoedstoestand ook was, altijd iemand om het mee te delen. Het contrast met het leven op zee, de weinig mede mensen en het drukke crewhouse met bijbehorende sociale bezigheden was groot en moeilijk te verteren. Het koste tijd om te aclimatiseren maar ik ben blij dat ik de tijd genomen heb in plaats van weg te rennen.

Na een aantal weken kreeg ik eindelijk een vrouwelijke kamer genoot. Kirsty. Vanaf onze eerst oontmoeting wisten we beiden dat we een vriend voor het leven hadden gemaakt. KIrsty is de ssort vriendin waarmee je kattenkwaad kan uithalen, waarmee je kunt klagen over dingen die zo slecht nog niet zijn en waarmee je kan lachen om helemaal niks. En dit had ik zo ontzettend nodig!
Langzaam maar zeker vormde ere en vrienden groep, somming woonde in het zelfde huis, ander op jachten of in de buurt of andere crewhousen.
De bar cultuur was altijd gezellig maar werd ook snel oud. Op en mooie avond besloten we het strand op te lopen, rechts af te slaan en na 4 meter een kampvuur te bouwen, dit was de geboorte van een nieuwe cultuur, een nieuw ritueel en nieuwe onverwoestbare vriendschappen. Minstens 3 keer per week kwamen samen. En dit zonder smsen bellen of ander sociale media. Het crewhouse verder op in de straat was de plek waar we elkaar vonden rond zonsondergang. Zonder enige moeite ging de een dan hout halen, de ander bier, de volgende een bbq, voedsel, muziek, of wat dan ook. Zelfs de huis eigenaren doneerde hout voor de vuren. Soms brande het vuur van zonsondergang tot zonsopgang, mensen kwamen en gingen, maar het vuur werd nooit gedoofd tot de laatste zielen naar bed gingen.

4 maanden zijn voorbij gevlogen. De meeste bewoners van het crewhouse werkte zoals als de term crewhouse omschrijft op superyachts als crew of dayworker. Langzaam maar zeker vertrok de één na de ander. Sinds een maand geleden werd het steeds stiller in Simpson Bay. Hoe de groep ook uit dunde de vuren blevem branden en die vriendschappen werden hechter, de avonden lamger, de werk dagen daardoor zwaarder maar de vreugde en het besef van geluk grooter. Een van laatst overgeblevene waren Sean, Molly en mijzelf. De laatse weken zijn we onafscheidelijke geweest, tot de laatste zucht hebben we vuren gebouwd of wel gewoon op de porch gezeten en ons kapot gelachen onder het genot van Heineken biertjes. We doopte ons zelf "the Magic Triangle". Sean is vorrige week vertrokken uit het crewhouse. Hij verblijft aanboord de boot waar mee hij zeer binnenkort naar Europa zal varen. Molly woont sinds de eerste ontmoeting op (inmiddels) een van de weinig over gebleven Superyachts in Ilse de Sol. Nadat ik mijn baan had opgezegd ben ik nog even in het crewhouse blijven wonen om mijzelf wat ruimte te gunnen tussen Hoofdstuk Simpson Bay en het volgende avontuur. Lang kon ik niet blijven hangen omdat de huur mij financieel uit balans bracht nu ik geen inkomen meer heb. Inmiddels ben ik verhuisd, ik woon weer op een boot, een ketch, Fairwinds Of Teign. Maar voordat ik verder ga vertel ik eerst over de reisplannen, dit zal ook mijn nieuwe onderkomen verklaren. Plan A was om te gaan eiland hoppen, richting het zuiden om het orkaan seizoen te ontlopen, Plan B was om verder te liften in Westelijke richting om vervolgens de Pacific over te zeilen. Ik had al verschillende contacten gelegd met mogelijke boten en kapiteins maar kon maar niet de juiste vinden. Toen ik op mijn vrije middag door Palapa Marina fietste op mijn groen opoe fiets, vond ik wel gelteld 1 boot, waar normaal de stijger vol lag met jachten. Het seizoen hier zit erop, vrijwel iedereen is vertrokken naar Europa. De ene boot die er nog wel lag was schoonheid Atao, en haar kapitein zat op de kade met een uitelkaar gehaalde fuelpump. Zonder aarzelen vroeg ik hem of hij nog crew nodig had, waarop hij volgde: ” Come back for lunch tomorrow at 12”: Zodoende zat ik de dag erop aan heerlijke franze kaasloempias, griekse salade en vers stokbrood. De crew was Frans en ontzettend aardig, rond mijn leeftijd en iets ouder. Na de lunch werd openlijk gestemd aan de lunch tafel of ik wel of niet mee mocht varen…. Naar Frankrijk. (Plan C ??!!) Het was vier keer ”ja”. De keerzijde van deze plessante, toevallige gebeurtenis was dat we de dag erop zouden vertrekken, niet ideaal aangezien ik nog een baan had. Direct na het goede nieuws ben ik naar Skip Jacks gefietst om met mijn baas te praten over mijn plotse vertrek, heb ik spoed to do lijstjes gemaakt, heb ik de was er in gegooid en toen… heb ik Boudewijn gebeld die de situatie even relativeerde omdat ik de draad volledig kwijt was. Hoe mooi deze kans ook was, het was niet de juiste. Te snel, te ondoordacht, tevens had ik nog altijd een baan en collegas die ik niet kon laten vallen. Niet naar Frankrijk dus. Toch was deze situatie niet zonder rede voor gevallen. Ik leerde hier uit wat de volgende stap moest zijn en wat ik echt wilde. SOms besluiten we dingen die we vervolgens nier meer herzien ondanks dat situaties en omstandigheden contstant veranderen. Dat is precies wa tik had gedaan, een besluit genomen, maanden geleden, en daar aan vast gehouden. En waarschijnlijk is dit ook (mede) de rede dat mijn plannen A en B geen duidelijk vormen aannamen. Europa is letterlijk een 180* flip. Het eiland hoppen zou absoluut prachtig zijn geweest, maar het vinden van boten in het orkaan seizoen zal niet eenvoudig zijn en daarbij zijn de Caribbean alles behalve goedkoop. Het zelfde geld voor de Pacific, mocht ik vastkomen te zitten op een eiland, dan wil ik op z,n minst liever niet in een doos slapen.

Na het voorval ”Atao” kreeg ik op mijn werk bezoek van Leif, een oudere Zweedse man die ik maanden eerder had onmoet bij een bezinepomp. Met hem zou ik misschien naar Dominica varen. We besloten wat te gaan drinken bij de St Maarten Yachtclub. Ook zijn zoon Nick kwam, hem bleek ik ook maanden eerder onmoet te hebben, niet wetende dat deze 2 Zweden vader en zoon waren. Leif bracht mij het ”slechte” nieuws, hij kon niet langer naar het zuiden varen. Hij had namelijk een boot over te brengen naar Europa. Na dit gezegd te hebben kwam Nick terug van het toilet met een papiertje in zijn hand waarop stond dat ene Female crew opzoek was naar een boot richting Europa…Mijn Papiertje….

Leif en Nick gaan samen met Dane (Captain) en Amanda (Vrouw van) de boot terug brengen naar Engeland en zijn daarvoor nog opzoek naar een crewmember. 1 En 1 is dus 2. Na een korte kennis making leek dit een prachtige kans, zou als Bou eerdere relativeerde, er komt altijd een volgende mogelijkhied. Het menselijke leven is net als de getijden van de zee, eb en vloed, iedere keer weer. Sinds een week woon ik nu op Fairwinds Of Teign, de boot waarop ik mijn tweede trans Atlantic zal maken. Ik help wat met voorbereidingen, ga nog geregld naar Simpson Bay om vrienden te zien, te zwemmen en gratis eten en drinken te halen bij Skip Jacks.

Gister avond zijn we terug gekomen van een tweedaagse zeiltocht naar Saba. De boot moest getest worden en het resultaat was prima. De meeste dingen lijken prima te functioneren. Ook hebben we punten gevonden die verberterd moeten of kunnen worden. Dat zal ons de komende week bezighouden. Puntjes worden op de I gezet en dan is het tijd om te gaan. De eindbestemming is Engeland, Devon, Torquay om precies te zijn. Leuk want dat is waar ik ruim een jaar geleden uit vertrokken ben. Cirkeltje rond, toeval? Geen idee maar ik heb er zin in. En dan. Zo als jullie inmiddels gewend zijn kan ik deze vraag moeilijk beantwoorden. Ik bespaar jullie bij deze dan ook mijn brainfarts en mogelijkheden die toch altijd anders blijken uit te pakken.
OP deze vraag kom ik terug als ik weer aan de andere kant van de vijfer ben.
Dan wil ik nog even mijn excuses aanbieden voor het lang opzich laten wachten van het blog. Het dagelijkse leven was niet interessant genoeg om over te schrijven en de ene dag die ik vrij had in de week besteede ik zo goed als mogelijk. Samen met mijn crewhouse en yacht buddies hebben we prachtige missies volbracht naar zeldzaam mooie plekken op het eiland. Onbewoonde standen, en prachtige kustlijnen.
Binnenkort zal ik weer een tijd op zee zijn, we verwachten er een week of 5 over te doen. Zodra ik weer op het droge ben zal ik zo snel als mogelijk verslag doen van het vele water waar naar is zal staren de komende weken.

Tot dan lieve lezers.

Caroline