Serendipity

Dag lieve lezers,
Hoogtijd voor een update en review. Morgen ben ik precies een maand in Lagos en om nog maar eens in herhaling te vallen noem ik nogmaals dat ik het best goed heb hier. Ik werk inmiddels 4 ipv 5 dagen in de week en de bedoeling is om dat terug te brengen naar 3 dagen in de week. Het is namelijk best hard werken en dat is best pittig in de warmte. En daarbij moeten jullie ook weten dat dit voor slechts 4 euro per uur is. Tja, daar komen de meeste niet eens hun bed voor uit...
Ik vond mijzelf vanmiddag op het strand al luierend mijn situatie te over denken. De drang om op reis te gaan kan ik me nog goed herinneren en de kleine onzekere stapjes naar het nieuwe avontuur ook. Veel stelde mij de vraag ''waarom Engeland?'' Waarop mijn antwoord voornamelijk was omdat Devon en Cornwall mij erg trokken. En omdat het vinden van werk een realistisch idee leek. Eenmaal in Engeland aangekomen, redelijk gesetteld werd ik geconfronteerd met de overweldigende waarheid dat ik vrij was, vrij als een vogel, ik kon gaan en staan waar ik wilde zolang het binnen het budget was. Budget vind ik trouwens ook een abstracte term. Het is uiteraard de kunst en de hobbie om zolang mogelijk te leven van het spaarpotje, maar ik had ook besloten dat als mijn reisleven duurder zou uitpakken en de reis daardoor korter zou zijn dat dat ook niet erg was zolang ik maar besloot te doen wat mij het meeste gelukkig maakt. Ik besef namelijk maar al te goed dat de vrijheid waarin ik mij bevind niet voor altijd zal zijn en dat er goed gebruik van moet maken. Ondanks dat Devon inderdaad heel mooi is wist ik ook dat ik hier niet al mijn vrijheid wilde besteeden en de overtuiging om in Engeland te blijven werd gestaag minder tot ik mezelf verloor in de honger naar een stille droom. Al snel wist ik niet meer waarom ik zo graag naar Engeland wilde en kwam ik tot de conclusie, dat naast het klassieke rondje Azie of een fatsoenlijke Eurotrip, zeilen hoog op de bucketlist stond. Iets wat ik nog veel liever wilde doen dan ik ooit gedacht had. Sommige dromen worden te weining gevoed omdat we niet weten hoe we ze waar konden maken, dit is er zo een. We hebben of geld of tijd nodig, ik had tijd. Zoals bekend dus alle zinnen op zeilen gezet en met succes. Na verschillende opties overwogen te hebben ben dan zoals ook bekend ''in zee gegaan'' met Marcel en zijn boot Leviathan ll. 30 Mei naar Plymouth om 2 Juni te vertrekken. Zo stoer als dat soms lijkt moet ik toegeven dat de zenuwen mijn wakker hielden en dat ik op 2 Juni zeker een half uur op het toilet heb doorgebrach om vervolgens met knikkende knieen aanboord te stappen wetende dat ik de komende 5 dagen geen land onder mijn voeten zal vinden of zelfs niet eens land te zien zou krijgen.
De eerste dag begon wat onwennig maar al snel, heel snel, wist ik dat ik het bij het juiste eind had. Ik bevond mij op de juiste boot met de juiste Kapitein en crew. Mensen van wie ik veel kon leren. Nog steeds geen idee wat de ARC precies in hield. Dat kwam ik echter snel genoeg te weten. De eerste stop was Baiona Spanje. Nadat de hele vloot langzaam was binnen gedruppeld hadden we onze eerste zo genoemde price giving. Hier werden prijzen uitgerijkt aan boten voor eerste tweede en derde plaats in hun eigen klasse. Hier leered ik dat Lauryn (Cabin buddy) en ik by far de jongste waren. En de anders deelnemers 50++ waren. Tijdens de socialevents sprak ik er en paar groette iedereen goedemorgen op de stijgers van en naar de douche en toilet. Het waren vooral: Goede vaart gehad, Ja wat een wind he, of helaas geen wind vandaag, koud he, zeeziek? Lekker gegeten? Hoelaat waren jullie binnen etc. Echt een klik had ik niet met de vloot. Gelukkig kon het goed vinden met onze eigen crew!! IK moet toegeven dat ik deze mensen helemaal verkeerd had ingeschat. Ik vond ze maar rijk enzo. Van die mannen die in hun leven zeker 30 man hebben ontslagen en altijd gewerkt hebben verblind door geld. Pas veel later in de Rally begon ik de medezeilers beter te leren kennen en nu bijna 2 maanden later kom ik tot de conclusie dat ik ook hier weer vrienden voor het leven heb gemaakt. Ik heb ontzettend veel hulp gehad van deze mensen die ik maar vreemd vond. Zij hebben mij onderdak aangeboden en een duwtje in de geode richting gegeven om wat centjes bij te verdienen in de Marina. Iedereen staat altijd klaar om te helpen, niet alleen mij maar iedereen die het nodig heeft. Als er iets stuk is staan ze allemaal klaar, iedereen heeft tips voor elkaar betreft apparatuur, routes, havens etc en geregeld nodigd men mekaar uit om aanboord te komen dineren. Ik vind benoemwaardig om te vermelden dat hoe verschillend leeftijden, afkomsten, spaarpotten en hobbies ook mogen zijn, ze vertellen eigenlijk helemaal niet zoveel. Ik heb weing gemeen met de meeste maar ik waardeer deze mensen ten zeerste en ben erg dankbaar dat ik in de situatie tercht ben gekomen. Waar ik het aan verdiend heb is mij nog altijd onduidelijk, vertrokken zonder helder plan, stapje bij beetje leer ik wat de volgende logische stap ik en ik leer dat het okee is om hulp te krijgen en gunsten te ontvangen. Ondanks dat ik niet precies weet waarom ik sommige beslissingen gemaakt heb, blijken ze tot dus ver wel de juiste geweest te zijn. Zolang de intentie juist is geloof ik dat we wel ontvangen wat we nodig hebben, om maar even wazig te doen.
Het schip waarop ik momenteel verblijf draagt de naam Serendipity, wikipedia geeft de volgende verklaring voor het woord:

Serendipity means a "happy accident" or "pleasant surprise"; a fortunate mistake. Specifically, the accident of finding something good or useful while not specifically searching for it. The word has been voted one of the ten English words hardest to translate in June 2004 by a British translation company.[1] However, due to its sociological use, the word has been exported into many other languages.[2]

( http://en.wikipedia.org/wiki/Serendipity )

Dit even om mijn verhaal kracht bij te zetten.

Langzaam maar zeker vertrekt iedereen naar huis, sommige zijn al weer terug en reeds vertrokken naar een volgende bestemming. Ik ben en blijf voorlopig nog hier. Er is een Google group opgericht waardoor we in contact blijven. Logs worden rond gestuurd, tips en ik heb been bericht geplaats genaamd Caroline s Care package, hierin bied ik mijn hulp aan. En hier en daar krijg ik dan een verzoek om een handje te komen helpen. Ook op de stijgers verspreid ik het woord, wat er voor gezorgd heft dat ik gister weer iemands mast in mocht om een katrol te vervangen. Ik hoop binnenkort te leren hoe ik een winch schoonmaak/onderhoud en wellicht ook touwen uit de mast kan halen om deze te wassen en vervolgens weer terug te ¬–hangen-. Nou ben ik niet de eerste die dit doet, er zijn verschillnde, voornamelijk dus mannen die dit ook doen. Het gaat voornamelijk zwart, dat is gebruikelijk. Ik heb dus wel wat concurentie maarik vind het heerlijk om te doen en ik hoop mijn nieuwe skills dan ook mee te nemen naar volgende havens.

Ja volgende havens, dat ik ook een lopend project wat flink wat internet tijd in beslag neemt. Ik ben druk op zoek en leg hier en daar wat contacten en hopelijk vind ik net als eerder dit jaar de juite boot met de juiste kaptein en juiste crew. Ik heb er veel vertrouwen in maar vraag jullie toch om een keertje duimen te draaien voor mijn.
Verder deze week, mee geweest met Crew van Abaxus in de dingy om te snorkelen in grotten en gelunched op alleen per boot te bereiken strandjes.
Been open gehaald aan glas, dokter gezien, hechtplijsters, even niet zwemmen, maar been maakt het goed.
Boodschappen en was.
Bedankt voor jullie aandacht hoop dat ik jullie heb kunnen boeien tot het eind van dit samenvattende verslag.
Tot blogs.
Xxx Caroline