Dakloos en Villa's

Hallo, hallo,

Daar ben ik weer. Soms gebeurd er zo weinig dat het schrijven van een weblog echt niet de moeite waard is. En het volgende moment gebeurd er dan weer zo veel dat er haast geen tijd is om een update te geven. Dit verklaard de radio stilte.
In ieder geval ging alles ze gangetje, baantje werken, bootje poetsen, strandje, zwembadje, etc. Niks nieuws dus. Wat wel nieuw is, is Samantha, die is 3 weken geleden aangekomen in Portugal en sinsdien ook niet meer vertrokken, ook Samantha werkt inmiddels, maar niet voor lang meer, haar journey continues soon. We zijn samen nog een dagje meegezeild met boot Serendipity en hebben kennis gemaakt met Kris Boon. Deze gast heb ik leren kennen via Ocean Crew Link, de website waar boten crew zoeken en crew boten. Hij ligt met zijn Vagabond in de Faro Lagoons, dat is een tripje van ong 4 uur vanaf Lagos, als alles mee zit. Treinen rijden hier niet echt lekker op schema en de ferry naar het eiland niet zo frequent, maar we hebben het gered. We werden vriendelijk ontvangen op Culatra, eilandje, door Kris himself en maatje Mick en zijn vrouw Crissy. Onder het genot van een biertje onder de parasol hebben dan even kennis gemaakt. Van te vooren was af gesproken dat we wel konden blijven slapen, vervolgens dus naar de boot die voor anker ligt, ik werd in de moter dingy vervoert door Mick en Samantha had de eer om bij Kris in de zeil dingy te stappen. Eenmaal aan boord zijn Samantha en ik eerst even plek gaan creeeren om uberhaupt te zitten. De boot is nog al een work in progress kind of thing.... TROEP niet te filmen, kon de pret echter niet drukken. De hangmat werd op gehangen en als kinderen van de boot duiken er weer op klimmen en nog een keer tot we uitgeput genoeg waren om wat te eten en te relaxen in de cockpit. Dit was tevens onze slaapplek, geweldig, buiten, on de sterren.... toen we de volgende ochtend al vroeg uit de veren waren werden getrakteerd op een verrassend ontbijt. Oesters... Bah??? Neeeee, heeerlijk, dikke verse oester, direct uit zee. Toen was het weer tijd om te gaan, nog even langs Mick om zijn Catemaran te beworden, een wandelingtje over het zand eiland, een frisse duik in het turqoise water om daarna weer terug te struinen naar de Ferry, die ons weer naar het vast land bracht.Olhao om precies te zijn, vanaf hier de trein terug naar Lagos via Faro. In Faro werd ons verteld dat we een stop hadden van 10 minuten, wat ons goed uit kwam omdat we inmiddels ontzettende honger hadden. Ik dus even snel de trein uit, met 1 korte broek aan en 1 in de hand omdat deze als portomonee functioneerde, om wat zoete broodjes te scoren. Toen ik voldaan uit het restaurantje stapte met heerlijke broodjes, zag ik de trein in de verte verdwijnen achter de horizon... Zo traag als de Portbugese over het algemeen zijn zo snel waren deze (ahum) 10 minuten voorbij. Zonder bagage, zonder treinkaartje, zonder schoen, zonder telefoon en zonder Samantha stond ik daar dan. Na handen en voeten toneelstukken opgevoerd te hebben aan de conducteurs kon ik gelukkig met de volgende trein mee terug naar lagos. Al snel bleek dat gepensioneerde Ier, Ian ook de trein had gemist en werd er dus binnen de kortse keer hard gelachen om de wat vreemde situatie. Arme samantha kon dus met 6 tassen terug keren naar de boot, waar ik een uur later aankwam, eind goed al goed....
Culatra had in ieder geval een goede indruk achter gelaten en smaakte naar meer, hier zou ik graag nog een keer tergu willen keren om er wat tijd door te brengen.
Het leventje ging rustig door totdat ik Zaterdag werd aangesproken op de stijgers door een medewerker van RUsailing, het is een klein wereldje binnen deze Marina, mensen die ik nog nooit gesproken heb weten bijvoorbeeld, waar ik vandaan kom, wat ik hiet doe, op welke boten ik pas, waar ik werk etc. In dit geval kwam dat goed uit. RUsailing in een zeilschool, erkend door RYA, zij hadden een Day Skipper cursus gepland staan waar een van de deelnemers zojuist had gecancelled, dit betekende dat ik met flinke korte me kon inschrijvenenn mee mocht. Wel hield dit in dat we Maandag zouden vertrekken, ik had dus wel geteld 1 dag om de catemaran in orde tekrijgen voor de family die de vrijdag erop aan zouden komen. Op de zondag dus de bilges afgemaakt, dek gewassen, laatste boodschappen gedaan, toestemming gevraagd aan de eigenaren om de boot achter te laten. En gelukkig was Samantha er op de puntjes op de I te zetten en de familie te helpen als ze hulp nodig zouden hebben. Dodelijk vermoeid ben Maandag dus meegegaan op de Cursus, dit is 5 dagen zeilen en tussendoor wat theorie. Best intens maar ook erg leuk!!! En vrijdag 16 Augustus heb ik dan mijn Day Skipper certificaat gehaald. Dat is fijn!! Apetrots. Nu bleek alleen dat ik mij een beetje verekend had in onderdak, er zat een week tussen aankomst en vertrek van de ene en de andere boot. Nou had ik natuurlijk in een Hostel kunnen slapen, maar betalen voor onderdak is een beetje tegen mijn principes en kost al gauw 200eu in de week. Creatifiteit was dus zeker van toepassing. Mijn werk bleek een goede plek te zijn om aan een bed te komen, zo heb ik een nacht bij onze weekelijkse band mogen slapen, in een villa met zwembad, heb ik op het strand gekampeerd, ben ik 6 studenten uit Leiden tegen gekomen die in het apartement(met dakterrasjacuzzi) van een familie lid verbleven waar ik op de bank mocht pitten, nog een nachtje op de les boot geslapen, en slechts 1 nacht in een hostel heb doorgebracht. Al met al was het een avonttulijke maar geslaagde week. Ik moet toegeven dat het erg vermoeiend is om maar overal te slapen en zoveel onder wewg te zijn. Samantha en ik hadden een aantal gedeelde vrijdagen en besloten op pad te gaan en wel.... Terug naar