geen titel, genoeg te lezen, deel I
Blijf op de hoogte en volg Caroline
13 Januari 2014 | Barbados, Barbados
Misschien is het ietwat veel van het goede, daarom heb ik dit blog op gesplitst in hoofdstukken.
Hoofdstuk I Poging IZoooo, hier zit ik dan, of beter gezegd hier lig ik dan, in de hangmat op het achter dek van de Lotos. Het schip schommelt vriendelijk over de caribische deining, de zon is in de oceaan gezakt na een prachtig lichtspel veroorzaakt door tropische regen wolken, op de achtergrond hoor ik reggea tunes en vanuit de gally komen geuren van wat later ons diner word. Inmiddels zijn de indrukken van de afgelopen weken wat beter te over zien, alhoewel de volgorde van gebeurtenissen een grote brei is. Ik zal mijn uiterste beat doen om hier een helder verslag neer te zetten. Even terug naar Las Palmas. Op een zekere datum hebben Pieter, Isaac en ik besloten dat het genoeg was geweest, we moesten weg en snel. Lopende klussen hebben we gauw afgerond, ontzettend veel boodschappen gedaan en gegaan met de banaan. Bestemming Cabo Verde. Ik geloof dat we een kleine week onderweg waren en misschien zon 245nm hadden afgelegd toen we het opgaven. Het grootzeil konden we al snel niet meer hijzen ivm kapot gegane lazy jacks, die we later wel weer gerepareerd hebben. Met 3 dagen achtereen geen wind hadden we geen andere keus dan op drift te gaan. De oceaan was bijna een spiegel, het weer was prachtig en zijn dan ook maar gaan zwemmen. Opzichte natuurlijk allemaal heerlijk maar we hadden een doel en raakte langzaam gefrustreerd. Tegen ons zin in hebben we de motor gestart en zijn naar het dicht bij zijnde eiland gevaren. La Gomera. Dit was echter een plezierige verrassing. Na te lang op Gran Canaria geweest te zijn waren we wat negatief over de Canarische eilanden. Deze mening is hier bij gedraaid. La Gomera was vriendelijk, veel kleiner en erg mooi. Al snel voelden we ons niet meer zo gestrand, hebben de bbq aangestoken en hebben een prima paar dagen gehad. Met voorspelde zuidelijke winden in het vooruit zicht waren we gedwongen om ons te verplaatsen naar een baai aan de oost zijde van het eiland waar we meer beschutting zouden hebben. Klonk als een goed plan maar in praktijk bleek het toch best ruig te zijn. We kregen te maken met flinke windstoten en oncomfortabele golven. Het anker wilde daar bij ook niet houden het zelfde was overkomen op de vorige anker plaats. Hierdoor zijn we een aantal nachten achtereen wakker gemaakt door het ankeralarm en moesten we het anker binnen halen om deze vervolgens weer uit te gooien. Niet perse mijn favoriet zo midden in de nacht in de wind en regen op het dek staan en in de donkere ankerbak ketting leggen. Maar goed,hoort er helemaal bij. Je kunt je voorstellen dat we inmiddels langzaam best vermoeid raakte. De eerder ingeslagen voedsel vooraad begon ook uit de dunne en moest dus weer aangevuld worden. Na vele pogingen leek het anker toch te houden en konden we de boot verlaten met de wetenschap dat als deze zou gaan krabben dat het zeker een paar uur zie duren voordat het schip voorbij de rotsen zou raken en op open zee zie drijven... Hmmm... Goed met de bij boot naar de kant werd ook een avontuur. Beukend door de golven raakte we uiteindelijk beland in omslaande golven op het kiezel strand na wat geworstel hebben we de boot op het strand weten te krijgen en konden we op zoek naar een supermarkt(je), dat we inmiddels doorweekt waren maakte niks uit aangezien de regen met bakken uit de hemel stortte. Toch was het groeps humeur op en top. Prachtige landschappen, mooie uitzichten en vriendelijke mensen. Missie bevoorrading was geslaagd en we zijn vertrokken.
Hoofdstuk II poging IIEen wat onrustige start ivm met onrustig weer. Maar we waren wederom onderweg, 11/12/13!! De Cabo Verde hadden van de lijst gestreept omdat we nog altijd geloofde in kerst in de Carieb. Op 13 December lagen we op een door windrichting genoodzaakte koers die ons toch naar de Cabo Verde leidde. Zo gaat dat met zeilen. Prima. 18 December kwamen we aan. Ook hier hadden we moeite met ankeren. Tijdens de laatste, tevens succesvolle poging kregen we bezoek van een Engelsman op een surfbord. Jonathan. Hij kwam het schip bewonderen. Onder het genot van thee en fishpie gebakken door gekkies Gary en Lee (dat is een ander boek) liet het toeval nog eens zien hoe klein de wereld was. Jonathan had eerder dit jaar op Tres Hombres gezeild. Hij was een aantal dagen van boord toen Tres Hombres in Brixham lag, te lezen in eerder blog. Onze paden hadden dus bijna eerder gekruid. In ieder geval, al eerder hadden we onszelf de vraag voorgelegd of we nog een crew member mee wilde. Hoe klein de wereld soms ook mag zijn, de oceaan is toch een flinke plas, het schip is ook niet bescheiden en 2 mankracht en 1 vrouwkracht is misschien genoeg maar niet ruimschoots. Het antwoord op de vraag was ja, mits we een geschikt persoon konden vinden. Deze geschikte persoon was dus Jonathan.we waren kompleet. In totaal zijn we 5 dagen in Mindelo gebleven. Genoeg om een indruk te krijgen van de lokale sferen maar te kort om een duidelijk beeld te hebben van de Cabo Verde die uit verschillende eilanden bestaat. Ik heb slechts de stad kunnen zien. Wel even een andere wereld. Het is geen Europa meer nee. Het is Afrika. Ik zal jullie een lange vage beschrijvingen besparen. Maar de armoede is wel te zien, de mensen waren voornamelijk vriendelijk. Small talk is gebruikelijk en na 2 dagen rondlopen heb je best wel een vriendenkring, Haha. We hebben wat reparaties verricht, schoten vervangen, kluiver aan mekaar genaaid hier en daar wat lijnen gesplitst en wat slijtage maatregelen getroffen.
Hoofdstuk III Wat toen?En toen... Toen was het 23 december... En toen... Toen hebben we de zeilen gehezen. En toen... Toen hebben we het anker opgehaald en toen... Toen waren we los... Los... Eindelijk was het moment daar. Het moment waar is al zolang op wachtte en van droomde. Natuurlijk was ik nooit zeker of het me zou lukken. Ik heb er zoals jullie gelezen hebben hard op over gedroomd maar altijd met de mogelijke teleurstelling in mijn achterhoofd. Dit kon ik nu laten gaan. Daar gingen we, 14 knopen N/NE wind in de zeilen, kompaskoers 276'. Langzaam verwijderde we ons van land en toen was die weg de... De wind. Niks meer, klappende zeilen en touwen was het enige geluid... Omdat we weten dat al dat geflap ontzettend slecht is voor de zeilen, lijnen en ander materialen, dat de krachten groot zijn en het geluid intimiderend rauw en luid is steeg de spanning vlug. Gelukkig was het na een paar uur over en begonnen we mijlen te maken. Inmiddels ben ik erg gewend aan het op zee zijn en vond het dan ook moeilijk om te voelen wat ik aan het doen was. Als je begrijpt wat ik bedoel. Ik wilde het benoemen, aanraken of zien maar het was eigenlijk best normaal. Dat besef kwam pas veel later toen we echt ver verwijderd waren van alles, toen we dagen lang geen schepen meer tegen kwamen. Af toen werd ik dan overvallen door de prachtige feiten het intense gevoel van vrijheid en isolatie. Afhankelijk van de wind het water van elkaar en de relatie met je zelf. Natuurlijk hadden we elkaar om tegen te praten maar soms is het onvermijdelijk om met jezelf in gesprek te gaan of wel met de oceaan, de lucht of de wind. En soms was het helemaal stil in mij... Rust, geen invloeden, zitten staren en zijn. Wellicht lijkt het een soort spirituele reis, op momenten misschien maar naar al dat dromen waren toch ook met zeilen bezig. Omdat het schil niet pal voor de wind kan varen moesten we afkruizen. Gijpen. Hetzelfde als overstag gaan maar dan met de kont door de wind ipv met de borsten van het boegbeeld. Op Lotos is dat een hele klus. Voordat we daadwerkelijk gingen gijpen waren al zo een half uur aan het voorbereiden. Preventers om leggen, lijnen vrij, giek in halen,lazy jacks aan, vlieger kluiver en fok voorbereiden en als minst favoriet de backstays(die de masten ,zegmaar, overeind houden) los en dan zo geleidelijk alle zeilen naar de ander kant om dan vervolgens alles te trimmen en weer op te ruimen. -VOL- to be continued
Hoofdstuk I Poging IZoooo, hier zit ik dan, of beter gezegd hier lig ik dan, in de hangmat op het achter dek van de Lotos. Het schip schommelt vriendelijk over de caribische deining, de zon is in de oceaan gezakt na een prachtig lichtspel veroorzaakt door tropische regen wolken, op de achtergrond hoor ik reggea tunes en vanuit de gally komen geuren van wat later ons diner word. Inmiddels zijn de indrukken van de afgelopen weken wat beter te over zien, alhoewel de volgorde van gebeurtenissen een grote brei is. Ik zal mijn uiterste beat doen om hier een helder verslag neer te zetten. Even terug naar Las Palmas. Op een zekere datum hebben Pieter, Isaac en ik besloten dat het genoeg was geweest, we moesten weg en snel. Lopende klussen hebben we gauw afgerond, ontzettend veel boodschappen gedaan en gegaan met de banaan. Bestemming Cabo Verde. Ik geloof dat we een kleine week onderweg waren en misschien zon 245nm hadden afgelegd toen we het opgaven. Het grootzeil konden we al snel niet meer hijzen ivm kapot gegane lazy jacks, die we later wel weer gerepareerd hebben. Met 3 dagen achtereen geen wind hadden we geen andere keus dan op drift te gaan. De oceaan was bijna een spiegel, het weer was prachtig en zijn dan ook maar gaan zwemmen. Opzichte natuurlijk allemaal heerlijk maar we hadden een doel en raakte langzaam gefrustreerd. Tegen ons zin in hebben we de motor gestart en zijn naar het dicht bij zijnde eiland gevaren. La Gomera. Dit was echter een plezierige verrassing. Na te lang op Gran Canaria geweest te zijn waren we wat negatief over de Canarische eilanden. Deze mening is hier bij gedraaid. La Gomera was vriendelijk, veel kleiner en erg mooi. Al snel voelden we ons niet meer zo gestrand, hebben de bbq aangestoken en hebben een prima paar dagen gehad. Met voorspelde zuidelijke winden in het vooruit zicht waren we gedwongen om ons te verplaatsen naar een baai aan de oost zijde van het eiland waar we meer beschutting zouden hebben. Klonk als een goed plan maar in praktijk bleek het toch best ruig te zijn. We kregen te maken met flinke windstoten en oncomfortabele golven. Het anker wilde daar bij ook niet houden het zelfde was overkomen op de vorige anker plaats. Hierdoor zijn we een aantal nachten achtereen wakker gemaakt door het ankeralarm en moesten we het anker binnen halen om deze vervolgens weer uit te gooien. Niet perse mijn favoriet zo midden in de nacht in de wind en regen op het dek staan en in de donkere ankerbak ketting leggen. Maar goed,hoort er helemaal bij. Je kunt je voorstellen dat we inmiddels langzaam best vermoeid raakte. De eerder ingeslagen voedsel vooraad begon ook uit de dunne en moest dus weer aangevuld worden. Na vele pogingen leek het anker toch te houden en konden we de boot verlaten met de wetenschap dat als deze zou gaan krabben dat het zeker een paar uur zie duren voordat het schip voorbij de rotsen zou raken en op open zee zie drijven... Hmmm... Goed met de bij boot naar de kant werd ook een avontuur. Beukend door de golven raakte we uiteindelijk beland in omslaande golven op het kiezel strand na wat geworstel hebben we de boot op het strand weten te krijgen en konden we op zoek naar een supermarkt(je), dat we inmiddels doorweekt waren maakte niks uit aangezien de regen met bakken uit de hemel stortte. Toch was het groeps humeur op en top. Prachtige landschappen, mooie uitzichten en vriendelijke mensen. Missie bevoorrading was geslaagd en we zijn vertrokken.
Hoofdstuk II poging IIEen wat onrustige start ivm met onrustig weer. Maar we waren wederom onderweg, 11/12/13!! De Cabo Verde hadden van de lijst gestreept omdat we nog altijd geloofde in kerst in de Carieb. Op 13 December lagen we op een door windrichting genoodzaakte koers die ons toch naar de Cabo Verde leidde. Zo gaat dat met zeilen. Prima. 18 December kwamen we aan. Ook hier hadden we moeite met ankeren. Tijdens de laatste, tevens succesvolle poging kregen we bezoek van een Engelsman op een surfbord. Jonathan. Hij kwam het schip bewonderen. Onder het genot van thee en fishpie gebakken door gekkies Gary en Lee (dat is een ander boek) liet het toeval nog eens zien hoe klein de wereld was. Jonathan had eerder dit jaar op Tres Hombres gezeild. Hij was een aantal dagen van boord toen Tres Hombres in Brixham lag, te lezen in eerder blog. Onze paden hadden dus bijna eerder gekruid. In ieder geval, al eerder hadden we onszelf de vraag voorgelegd of we nog een crew member mee wilde. Hoe klein de wereld soms ook mag zijn, de oceaan is toch een flinke plas, het schip is ook niet bescheiden en 2 mankracht en 1 vrouwkracht is misschien genoeg maar niet ruimschoots. Het antwoord op de vraag was ja, mits we een geschikt persoon konden vinden. Deze geschikte persoon was dus Jonathan.we waren kompleet. In totaal zijn we 5 dagen in Mindelo gebleven. Genoeg om een indruk te krijgen van de lokale sferen maar te kort om een duidelijk beeld te hebben van de Cabo Verde die uit verschillende eilanden bestaat. Ik heb slechts de stad kunnen zien. Wel even een andere wereld. Het is geen Europa meer nee. Het is Afrika. Ik zal jullie een lange vage beschrijvingen besparen. Maar de armoede is wel te zien, de mensen waren voornamelijk vriendelijk. Small talk is gebruikelijk en na 2 dagen rondlopen heb je best wel een vriendenkring, Haha. We hebben wat reparaties verricht, schoten vervangen, kluiver aan mekaar genaaid hier en daar wat lijnen gesplitst en wat slijtage maatregelen getroffen.
Hoofdstuk III Wat toen?En toen... Toen was het 23 december... En toen... Toen hebben we de zeilen gehezen. En toen... Toen hebben we het anker opgehaald en toen... Toen waren we los... Los... Eindelijk was het moment daar. Het moment waar is al zolang op wachtte en van droomde. Natuurlijk was ik nooit zeker of het me zou lukken. Ik heb er zoals jullie gelezen hebben hard op over gedroomd maar altijd met de mogelijke teleurstelling in mijn achterhoofd. Dit kon ik nu laten gaan. Daar gingen we, 14 knopen N/NE wind in de zeilen, kompaskoers 276'. Langzaam verwijderde we ons van land en toen was die weg de... De wind. Niks meer, klappende zeilen en touwen was het enige geluid... Omdat we weten dat al dat geflap ontzettend slecht is voor de zeilen, lijnen en ander materialen, dat de krachten groot zijn en het geluid intimiderend rauw en luid is steeg de spanning vlug. Gelukkig was het na een paar uur over en begonnen we mijlen te maken. Inmiddels ben ik erg gewend aan het op zee zijn en vond het dan ook moeilijk om te voelen wat ik aan het doen was. Als je begrijpt wat ik bedoel. Ik wilde het benoemen, aanraken of zien maar het was eigenlijk best normaal. Dat besef kwam pas veel later toen we echt ver verwijderd waren van alles, toen we dagen lang geen schepen meer tegen kwamen. Af toen werd ik dan overvallen door de prachtige feiten het intense gevoel van vrijheid en isolatie. Afhankelijk van de wind het water van elkaar en de relatie met je zelf. Natuurlijk hadden we elkaar om tegen te praten maar soms is het onvermijdelijk om met jezelf in gesprek te gaan of wel met de oceaan, de lucht of de wind. En soms was het helemaal stil in mij... Rust, geen invloeden, zitten staren en zijn. Wellicht lijkt het een soort spirituele reis, op momenten misschien maar naar al dat dromen waren toch ook met zeilen bezig. Omdat het schil niet pal voor de wind kan varen moesten we afkruizen. Gijpen. Hetzelfde als overstag gaan maar dan met de kont door de wind ipv met de borsten van het boegbeeld. Op Lotos is dat een hele klus. Voordat we daadwerkelijk gingen gijpen waren al zo een half uur aan het voorbereiden. Preventers om leggen, lijnen vrij, giek in halen,lazy jacks aan, vlieger kluiver en fok voorbereiden en als minst favoriet de backstays(die de masten ,zegmaar, overeind houden) los en dan zo geleidelijk alle zeilen naar de ander kant om dan vervolgens alles te trimmen en weer op te ruimen. -VOL- to be continued
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
