Bringing Elvis home.

Hallo beste mensen,

Het is dit keer aan mij de eer om een blogje te tikken, mijn laatste dagen zijn namelijk geteld in dit ERNORME land. Hoe enorm Australië daadwerkelijk is hebben we afgelopen week pas echt goed ervaren. We zijn namelijk van Townsville (aan de oostkust) naar Darwin (noordkust) gereden. Dat is een rit van dik 2600 km door de outback. Met een speciaal aangeschafte telefoon en 500watt VHF portofoon voor de veiligheid en met 60 hectoliter water, 30 kuub rijst en 25 liter port in de kofferbak zijn we op pad gegaan.
Het is heerlijk om van de best dicht bevolkte oostkust het land in te rijden, je vraagt je na een uurtje rijden al af waar iedereen is gebleven en we waren vrijwel de enigste weggebruikers. Hoewel we toch al snel een kleine waarschuwing kregen van hoe het ook kan lopen, we passeerde een gekantelde auto-carvan combinatie die in de berm lag. De dader, een vrachtwagen met 3 enorme opleggers (roadtrain) stond even verderop geparkeerd. Roadtrains zijn een verhaal apart, deze rijden zelden de toegestaande snelheid en slepen vaak 3 tot wel 5 opleggers achter hun aan. Vaak gaat het passeren van zo’n eindeloos gevaarte met veel geweld en opwaaiend stof. Dat allemaal op een 2baans wegje waar het verkeer ook nog eens van 2 kanten komt is een evaring die we niet we niet snel zullen vergeten. Wat ook niet te vergeten is dat je in zulke eindeloze landschappen en leegte toch het gevoel van isolatie kan krijgen. Super om de zon een keer in het land te zien zakken en parallel daaraan de maan te zien opkomen, waardoor en een waanzinnige gouden gloed in de lucht en over het uitgestorven landschap ontstaat.
Een leuke onderbreking van dit alles waren de dorpjes die samen met de bewoners iets van 150jaar achterlopen op de rest van de wereld. Jammer alleen dat het leek of de benzine prijzen juist weer 150jaar uit de toekomst kwamen......$1.95 voor een liter wordt er gevraagt zonder blozen.
De trip ging eindelijk best voorspoedig, dus hebben we maar besloten even de toerist te gaan uithangen. Ipv. de noordelijke afslag te nemen, namen we de zuidelijke afslag richting “ The Devil Marbles” (de knikkers van de duivel) Dit is zeker een indrukwekkende groep met keien die wel een diameter van 7m1 (!) kunnen krijgen. Zoals gewend in dit land was de zonsondergang, maanopkomst en de sterrenhemel bij deze enorme knikkers er wederom één om niet vergeten. Na iets van 7 dagen zandhappen en autorijden waren we eigenlijk wel toe aan een frisse duik, maar waar vind je water in de droogte van de outback? Nu blijkt het grappige feit te zijn dat bijna op het einde van de trip een prachtige bron met compleet met palmbomen en kraakhelder blauw water verborgen ligt. Dit was een cadeautje natuurlijk en hebben hier dan ook even flink het zand uit onze poriën laten weken. Na ons zelf flink schoon te voelen hebben we besloten om de tent de volgeden dag op te zetten in een Kakadu National park. Na een leuke plek te hebben uitgezocht bij een meertje (vol met krokodillen) zijn we braaf pannenkoeken gaan bakken. Enkel toen de zon onderging verschenen de muggen, en niet een paar….nee, ik denk wel een triljard. We zijn terug de tent in gepest waar het ongeveer 40graden was. Zeiknat van het zweet, onder de bloed en muggen bulten zijn we in slaap gevallen. De volgende dag was de frisheid van de oase dus gelijk weer verdwenen.

Nu zijn we dus in Darwin (de stad dit dichter ligt dichter bij Bali dan bij Sydney) mijn eindbestemming ik vlieg zaterdag naar huis. Caroline gaat hier (hopelijk) nog even snel een korte carrière maken. Darwin is niet alleen mijn eindbestemming maar ook de plek waar de auto is geregistreerd. Met 466000 km op de teller,is deze wereld auto afgelopen maanden door het alle kleuren zand, bosbranden, rivieren en kokende zonnestralen heen gereden. Het is tijd dat Elvis met pensioen gaat en ik (hoewel met pijn in mijn hart) naar huis ga. Het zal wel even wennen worden dat er geen brandhout meer gezocht hoeft te worden voor het koken, en hoe het voelt om op een matras te slapen kan ik me eigenlijk ook niet meer herinneren……….Maar wat een REIS!!! Een ervaring om nooit te vergeten! Het zal wel vreemd worden om het volgende blog vanuit Nederland te lezen.
Dat was hem wel weer, teveel dingen vergeten te melden besef ik na het nalezen.

Groetjes van Caroline en (voor de laatste keer) Maarten.